Nog een paar weken dan ga ik alweer naar huis!

Ha lieve mensen,

Hier weer een blog van mij, het is al een maand geleden dat ik een blog heb getypt. De projecten zijn we allemaal aan het afronden. Cheshire Home is al afgerond. Daar konden we maar drie keer naar toe. Dit omdat de kinderen van Cheshire Home in de maand december naar huis gaan. Tenminste als ze nog ouders hebben. We hebben 5 december nog kerstfeest met ze gevierd. Het was echt super leuk, ik heb genoten van die kinderen. Wat zijn het schatjes! Sommige zo beperkt, bijvoorbeeld Chris met zijn ene been. En zich dan ondanks zijn beperking zo super snel kunnen verplaatsen. Dat is echt bizar. Op zich is het aan de ene kant voor hen fijn dat ze hier zijn gebeuren. Hier moeten ze zich wel voort kunnen bewegen. In Nederland zijn ze heel voorzichtig, en nee ooeeh pas op, stel je voor je valt! Dit jongentje rent met zijn krukken ongeveer de helft van de andere kinderen eruit. Ze zijn zo blij en enthousiast. Als je er aan komt zitten ze aan je, aan je haar (dat vinden ze zo bijzonder, het is zo zacht!), je horloge, je ringen, je kleren. Als je je fototoestel tevoorschijn haalt zitten ze ook daar aan. Dan gaan ze in allemaal poses staan en willen ze dat je een foto maakt. Dat vinden ze zo geweldig. Ik vind dat daarentegen helemaal niet leuk, want zoals ze dan gaan staan zo zijn ze niet. Dan nemen ze van die rare poses aan die ze ooit een keer gezien hebben in een blad. Maar ik denk dat je dat nooit uit ze krijgt, want de verpleegkundige studenten die stage lopen op het ziekenhuis, die doen precies hetzelfde en die zijn al in de twintig!
Verder ronden we ons project de compounds deze week ook af. Woensdag is de laatste keer dat we de compounds (krottenwijken) ingaan. Ik denk dat ik het niet echt besef dat het de laatste keer is, dat je daar gewoon niet weer komt, dat je deze mensen niet weer ziet. Deze mensen die zo’n armoedig leven hebben, deze mensen die zo ongelooflijk sterk zijn, deze mensen die al zoveel tegenslagen hebben gehad, deze mensen die al blij zijn als je alleen al langs komt. Dan beginnen ze helemaal te lachen, te praten (waar je niets van kunt verstaan, ten eerste omdat het Chinyanja is, ten tweede de meeste patiënten die we bezoeken hebben een CVA gehad, en sommige hebben daarbij als symptoom dat ze niet kunnen praten). Maar hun lach spreekt boekdelen. Van hun familie horen we hoe erg hun situatie soms is. Sommige zitten al meerdere jaren dat ze niets kunnen. Door hun CVA zijn ze meestal aan een kant verlamd, daardoor kunnen ze nog maar hele mini stukjes lopen, kunnen ze nog maar één arm gebruiken en zitten ze de hele dag niets te doen voor hun huisje. Als ze geluk hebben, hebben ze familie die voor hun zorgt. Als ze pech hebben verruïneerd hun familie ook nog de rest wat ze hebben. Zo hebben we een vrouwtje waarbij het al zes jaar geleden is dat ze een CVA heeft gehad. Ze kan niets meer, ze zit de hele dag voor haar huisje. Ze heeft een zoon en twee dochters, maar deze kinderen die zorgen niet voor haar. Haar dochters zijn getrouwd, haar zoon ook, maar die komt nog vaak thuis. Thuis als hij dronken is en hij komt thuis als de kerk (die heeft gelukkig de taak op zich genomen om voor haar te zorgen, haar eten te brengen) is geweest. Dan neemt hij het eten mee dat ze van de kerk heeft gekregen. Een buurmeisje helpt haar af en toe met koken, want dat kan ze zelf ook niet. Dat is toch een afschuwelijke situatie?! Ze woont in een huisje, met één kamer. Alles is mini. Als het regent is het waarschijnlijk binnen nat. En dan toch blij zijn met die kleine dingen. Dat vind ik zo bizar! Haar situatie vind ik echt verschrikkelijk. Ik ben heel blij dat wij dit project hebben kunnen opzetten, dat wij wat voor deze mensen kunnen doen. Ik hoop daarom ook echt dat de volgende studenten hier mee door gaan. Want deze mensen hebben dat nodig. De kinderen op Cheshire home hebben het ook nodig, maar deze mensen nog veel meer. De kinderen op Cheshire Home krijgen fysiotherapie, daar wordt voor gezorgd. Maar voor deze mensen wordt niets gedaan. De overheid doet niets. Er bestaat niet iets als een uitkering. Als je geen familie hebt, heb je niemand die voor je zorgt. Als jij de enige kostwinner was, en jij bent net diegene die een CVA krijgt, dan heb je dus eigenlijk grote pech. En moet je het doen met dat kleine beetje wat je vrouw nog binnen kan halen. Deze mensen hebben het nodig dat ze in beeld komen, dat anderen zien hoe erg hun situatie is, dat ze worden geholpen. Ze zijn al blij met alle hulp, hulp voor het fysieke, het psychische, alles is welkom! Zulke dankbare mensen! Dat is toch geweldig dat je wat voor hen mag en kunt doen!
De laatste keer naar het hospital is op tweede kerstdag. Daar hebben we toch ook wat doelen bereikt. We gaan nog een presentatie geven waarin we ons vakgebied uitleggen, uitleggen waarom het goed is voor de patiënten dat er activiteiten met hen worden gedaan. We hebben spelletjes met ze gespeeld, we hebben ze uitgelegd aan het personeel. Het hoofd van de psychiaters gaf aan dat deze spelletjes heel goed waren voor het brein van de patiënten. Ze staan echt wel open voor verbeteringen, maar ze zijn zo vastgeroest in het oude. We hopen echt dat ze deze spelletjes ook gaan spelen met de patiënten als wij weg zijn. We hebben een groot activiteitenboek gemaakt met de uitleg hoe de activiteiten werken en waarom deze activiteit goed zijn voor de patiënten. We hopen dat we een doorbreking hebben gemaakt in hun oude manier van doen. Dat ze zien dat niet alleen medicijnen geven de oplossing is voor deze patiënten. Dat het ook goed is om energie te steken in de patiënten persoonlijk, dat de patiënten dat goed doet.
Het gebeuren op het hospital wordt voor ons eigenlijk een beetje gewoon, terwijl het dat echt niet is. Laatst was er ook een prisoner. Hij zat met handboeien vast aan zijn bed. Wij waren op de zaal bezig met een activiteit met de patiënten. In een keer begint hij met zijn handboeien te rukken en trekt ze los van het bed. Nou toen was ik wel ff bang. Een prisoner, maar dan ook nog is een prisoner die op de psychiatrische afdeling, nou dan ga ik liever een blokje om. Hij nam een loopje en sprong door het raam. Ik ben gauw naar een psychiater gelopen en heb gemeld dat hij weg was. Die stuurde er een paar ‘manusjes-van-alles’ er op uit en even later waren ze weer terug met de prisoner. Tja, het kan hier allemaal. Het blijven gekke mensen daar op de psychiatrische afdeling. Sommigen hebben wel echt iets psychisch. Maar de meesten liggen er toch omdat ze gek zijn geworden van de drank. Maar laatst hadden we weer iemand die dacht dat de Holy Spirit was. Hij was in Amsterdam geweest omdat hij de Holy Spirit was. Hij was zo goed, hij bestreed de zonden en bladiebladiebla. Dan kijk ik hem aan dan denk ik: ‘Jaa, right, gekke mensen hier!’ Maar toch zijn ze wel weer leuk. Aan het begin van ons hadden we ook een jongen. Deze jongen is allang ontslagen, maar elke keer als we naar het centrum lopen dan zien we hem eigenlijk wel. Dan roept hij: ‘Nicolien, Annie how are you?’ ’t Is een schatje, maar volgens mij leeft hij vooral op straat. Dan kijk je naar zijn ogen, die helemaal rood doorlopen zijn van de drank. En dan weet je gewoon dat hij echt wel weer op de psychiatrische afdeling komt te liggen. Dat is zo sneu! Wat een armoedige situatie! En ja, hij is waarschijnlijk zelf begonnen met drinken. Maar hij is gaan drinken door de armoede, doordat hij wil vergeten. Dan ben je 25. Dat is toch verschrikkelijk?! En dat is er niet één die om die reden is gaan drinken. Dat zijn er echt heel veel!

Het regenseizoen is trouwens echt begonnen hier. Het duurde heel lang, maar nu is het echt begonnen. Als we kijken naar de weersvoorspellingen staat er bij elke dag een donkere wolk met regen en onweer. En als het regent, dan regent het niet zachtjes maar echt goed hard. Ik ben eerlijk gezegd wel blij dat de regen is begonnen. Dan koelt het af naar zo’n 25 graden en is het niet zo afschuwelijk warm meer (+37 graden) dat je niets kunt doen. Dan haal ik mijn vest uit mijn kast en dan denk ik: ‘brr wat is het koud.’ Ik denk dat ik het echt heel koud ga krijgen als ik weer terug kom. Als het regent is het trouwens echt niet leuk om hier te douchen. Dan heb je het al niet warm, en dan moet je ook nog is onder een koude douche. Als je dan langs de douches loopt hoor je: ‘brr, nee wat is dat koud.’ Als het ophoudt met regenen en de zon weer begint te schijnen is het zo weer bloedheet. Dan stijgt de temperatuur zo weer 10 graden. Apart weer.
Trouwens nu het begint te regenen wordt alles weer groen, de verharde zandpaden worden modderwegen, je hoort en ziet veel meer insecten. Ook komen de slangen tot leven. Dat is één ding waar ik dan niet zo blij mee ben. Laatst zat er één in ons huis. Gelukkig was er een leo (één van de drie zwartjes die bij ons in wonen) thuis, hij sloeg met een stok op de kop van de slang, ’t was maar een kleintje. Maar later hoorden we dat als je daar door gebeten wordt je wel direct naar het ziekenhuis moet want het was een zwarte mamba. Niet zo’n fijn idee dat die beesten in je huis kunnen komen.
En oja, we hebben tegenwoordig een huisdier. Niet dat ik er blij mee ben. Hij zit in de kast van Alien. Hij knaagt er elke nacht onophoudelijk aan (oké dat is overdreven maar wel veel). Hij heeft me al een paar nachten wakker gehouden. Mag ik u voorstellen aan muis. Het is echt niet grappig. We hebben al van alles geprobeerd maar tot nu toe zijn alle pogingen om hem dood te krijgen mislukt.

Afgelopen zaterdag was het poging twee om de sunrise te zien vanaf de berg. Poging één mislukte. We zouden om 04:00 opgehaald worden, om 03:30 stonden we naast ons bed, en om 04:30 lagen we er weer in. De mensen met wie we zouden gaan kwamen gewoonweg niet opdagen, lieten uiteraard ook niets van zich horen. Dat was een hele mooie sunrise. Poging twee was met father Jo. Father Jo is een Ier die hier al zo’n 40 jaar woont. Hij wilde wel met ons mee de berg op (hij is ergens in de 70, maar hij liep ons er bijna uit. Hij beklom de berg zo’n 1 keer per week). Hij kwam ons ophalen met zijn auto om 04:00, en uiteraard hij was op tijd (geen Zambiaan hé;p). Met hem hebben we de berg beklommen, maar weer geen sunrise gezien omdat het ging regenen. Maar desondanks was het echt heel mooi. Vanaf de berg had je echt een fantastische view over Chipata. In het donker zie je zo mooi al die lichtjes. Toen begon het te regenen, maar het was nog steeds mooi. Alleen moesten we toen weer naar beneden omdat father Jo bang was dat hij een longontsteking zou krijgen. Maar hij wilde zeker nog een keer weer mee als we de berg op wilden. Hij is echt super aardig. En drie keer is scheepsrecht dus hopelijk ga ik die sunrise nog een keer zien!

Zo maak ik toch nog heel wat mee. Nog even en dan ga ik weer naar huis! Dinsdag over 5 weken stap ik op het vliegtuig!
Maar eerst nog vakantie! Daar heb ik zo’n onwijs veel zin in! 28 december gaan we naar Livingstone, daar verblijven we tien dagen. Het moet daar zo ontzettend mooi zijn! Ik ben echt benieuwd. Daarna zijn we nog een weekje hier. Een weekje waarin we alle verslagen gaan typen om de minor af te ronden. Dan gaan we nog 5 dagen naar Lake Malawi, dat moet ook echt amazing zijn! Ik ga dus echt nog een paar geweldige weken hier meemaken. En de laatste dag van Lake Malawi rijden we naar Lilongwe, om op het vliegtuig naar huis te stappen! Heerlijk weer naar huis. Het is zo raar, ik mis het gewoon om een winterjas aan te trekken, om de kou te voelen, de chocoladehagel, de heerlijke lasagne van mijn moeder, pannenkoeken en zo kan ik nog even door gaan. En natuurlijk lijkt me het het heerlijkst dat ik weer thuis ben bij mijn familie en mijn vriend, mijn vrienden weer te kunnen bezoeken! Maar eerst gaan we nog even genieten van de laatste weken hier! Misschien komt er nog een blog van al het moois wat ik heb gezien, maar anders zie en spreek ik jullie weer in Nederland!!

Daaaaaaaaaag!