Het is super gaaf hier:)

10 oktober
Het is half tien ’s avonds en ik lig al op bed. De dagindeling is hier zo anders. ’s Ochtends om 6 uur ben ik wakker, ’s avonds om 10 uur lig ik meestal al op bed. Soms lig ik echt al om half 9 op bed. Dit komt meestal voor als de stroom uitvalt. Dan wordt het koud buiten, en aan gezien we binnen nergens kunnen zitten ga je maar naar bed. En de stroom is deze week al vaak uitgevallen! Dinsdag de hele dag, gisteravond, vandaag overdag even, vanavond alweer. Soms hebben we geen water. Soms is dat tegelijk met de stroom, maar achjaa er valt prima mee te leven en ik word er best flexibel van. Je kan bijvoorbeeld wel afspreken dat je om ’s middags verder te gaan met opdrachten voor school waar je internet voor nodig hebt. Maar als dat internet er niet is gaat het gewoon niet.
Vanavond zaten Anne en ik net bij de Diocese (office van de Bisschop waar we kunnen internetten) om te checken of we mail hadden van onze vakdocent, floep licht uit. Dan heb je nog ongeveer een kwartier internet en dan is dat ook over. Haha zo leuk hier, welcome in Africa.

We worden hier wel echt groot van. In het donker douchen, spinnen onder ogen komen (ik ben niet bang voor spinnen maar als ze echt groot zijn, en dan bedoel ik echt groot, als ze lijken op vogelspinnen dan begin ik toch een griezel gevoel te krijgen), overal lopen vieze kakkerlakken, we hebben een huisrat, hij/zij woont in het fornuis, zooo vies, maar wat doe je er aan. Bah als ik wel iets vieze beesten vind zijn dat ratten! En dan hebben we nog huisgekko’s (die zijn wel leuk).
Anne en ik hebben vanavond gekookt (geen combinatie, want we zijn allebei puppy’s wat dat betreft (net als met boodschappen doen, moeten we het avondeten samenstellen. Ja geen idee wat bij elkaar hoort, pakjes kunnen we niet lezen (kennen ze hier ook niet) dus ja dan wordt het maar wat, moeten ze ons maar niet samen op pad sturen). Maar het eten was vanavond gewoon erg lekker. En het boodschappen doen, daar worden we ook steeds beter in.

Nou stage. Vandaag waren Anne en ik erg happy over stage. Gisteren waren we echt gefrustreerd. Het verschilt echt per dag. Maar goed laat ik bij het begin beginnen. Donderdag (03 oktober) hadden we dus gesprek met de director van het General Hospital. Echt super tof, we mochten gewoon komen. We gingen direct kennismaken met de afdelingschef. De volgende ochtend mochten we komen om te kijken hoe het eraan toe gaat op de psychiatric ward. We lopen elke ochtend stage van 07:30 tot 12:00 (maandag tot vrijdag). Lekker vroeg hé, half 8. Wij probeerden het nog naar 8 uur te krijgen, maar dat ging echt niet gebeuren. Om half 8 is de overdracht van de patiënten en daar moeten we toch echt bij zijn.

Vrijdagochtend was echt bizar. Je komt daar binnen, we mochten meer naar de opd (daar schrijven ze medicijnen voor aan patiënten die out zijn (patiënten die dus medicijnen gebruiken maar gewoon thuis wonen)). Na even mee te hebben gekeken met de verpleegsters-stagiaires, mocht ik direct een intake zelf doen. Dat vrouwtje brabbelde in het Cheewa (taal die ze hier spreken) hele verhalen, trok gekke gezichten etc. Ze was dus echt wel een beetje raar. Op een gegeven moment klom ze op de tafel, ik kwam erachter dat ze met Anne en mij wilde vechten omdat we blank zijn. Direct komen er allemaal verpleegsters aan gerend. De één trekt haar van tafel, de ander houdt haar vast, een broeder schopt de benen onder haar vandaan, de volgende bindt een slangetje om haar arm zodat ze een ader kunnen vinden. De volgende heeft een spuit met flink wat Haldol en Diazepam en spuit dat in haar arm. Één minuut later is ze super duf en heel rustig en valt ze bijna in slaap. Zo bizar, dat zie je dan allemaal voor je gebeuren.
De patiënten hebben voornamelijk: schizofrenie, depressie, epilepsie of een DUD (drugs used disorder (alcohol of drugs). De symptomen die ze bijna allemaal hebben zijn:
- Hallucineren
- Niet eten
- Niet slapen
- Irrelevant praten
- Alcohol of drugsprobleem
Dat was het. Meer stoornissen kennen ze hier geloof ik niet. Meer symptomen zien ze niet. Ze schrijven vooral Haldol en Diazepam voor. Kijken hoe ze erop reageren, als ze er goed op reageren mogen ze de volgende dag naar huis. En anders wordt de dosis aangepast. Ze weten wel dat er soms medicijnen beter zijn, tenminste dat zij een psychiater tegen me, maar die hebben ze niet, dus geven ze maar weer Haldol en Diazepam.
De verpleegsters doen behalve medicijnen geven en ’s ochtends van half 8 – half 9 schoonmaken niet veel. De familie zorgt voor de patiënten, die verzorgen ze, maken eten voor ze etc. De verpleegsters hebben dus echt bijna niets te doen. Ze kijken ook meer tv dan dat ze wat nuttigs uitvoeren. Echt zo apart. Helemaal als je het dan vergelijkt met Nederland. Nou als het enigszins kan probeer ik om niet in dit ziekenhuis te komen liggen.

Maandags zijn we dus begonnen met onze stage. We worden echt aan ons lot overgelaten. We hebben een ruimte toegewezen gekregen, wat ze alleen gebruiken als er studenten of vrijwilligers komen vanuit Europa of de VS. Dat is dus echt weinig. Maar dat betekent wel dat we gewoon onze eigen ruimte hebben, zo chil! De ene dag gaat stage beter dan de ander. En beter betekent niet dat het met de bewegingsagogie die we geven niet loopt of lukt, want het therapie geven gaat eigenlijk altijd goed. Dit komt denk ik ook doordat de patiënten en hun relaties veel te blij zijn dat er wat met hen ondernomen wordt, dat ze wat anders mogen dan alleen op hun bed liggen en buiten zitten. De patiënten gaan door de bewegingsagogie met elkaar praten, ze komen uit hun sociaal-isolement, ze krijgen glimlachen op hun gezicht, ze gaan moe maar voldaan weer naar hun bed terug. De verpleegsters die er soms bij zitten zeggen: ‘Gaaf jullie therapie, we komen zo veel meer over onze patiënten te weten.’ Super cool toch?! Terwijl het echt hele eenvoudige dingen zijn die we doen. Bijvoorbeeld: met de bal overgooien en telkens als je de bal naar een ander gooit vertel je iets over jezelf. En er kwamen dingen naar voren als: ‘My mother died’ ‘I used drugs, but I stopped’. Etc. etc. Echt super cool. Anne en ik keken op internet naar wat bewegingsagogische doelen zijn. Maar we kwamen erachter dat we al vet goed bezig zijn. Het is zo gaaf om door de therapie die we geven, glimlachen te toveren op de gezichten van de patiënten en hun relaties. Daar haal ik echt heel veel voldoening uit.
Het enige wat frustrerend is, is dat als de arts zijn/haar ronde doet alle patiënten op de zaal moeten zijn, terwijl hij/zij maar met één patiënt tegelijk bezig kan zijn. Dus als de arts zijn ronde doet, kunnen we geen therapie geven, ook geen individuele therapie. Gisteren bijvoorbeeld hebben we alleen maar ’s ochtends therapie gegeven omdat de arts zijn ronde ging doen en zo super lang bezig was. We hebben ongeveer anderhalf uur gewacht. Dat is zo frustrerend. Wij zaten daar met de beste wil van de wereld. Wij willen zo graag wat doen. Daarvoor zijn we gekomen. Maar dan zeggen ze (alsof ze je een groot plezier doen). ‘No its fine, just sit and relax.’ Hoe vaak we dat zinnetje wel niet hebben gehoord. Ach dan neem je toch even een break. Geeft niets, dan wacht je toch even. Maar moeten relaxen is niet leuk. Ik wil best relaxen, maar thuis niet op stage. Dat is frustrerend. Uiteraard weet ik wel dat dat hier de cultuur is en dat de cultuur in Nederland zo anders is. Maar om het te ondervinden is en blijft frustrerend.
Maar vandaag ging het weer super goed. Eerst met de mannen gewandeld, daarna met de vrouwen (serieus ze zijn na een kwartiertje lopen uitgeput), we gingen een lummelspel doen met de mannen buiten (zo cool, daar vroegen ze zelf om). We hebben met 3 patiënten nog individuele therapie gedaan (lopen, overgooien met de bal (die vrouw krijgt zo prikkels via de bal en komt zo een beetje weer op aarde).

Er zijn ook echt hele grappige patiënten. Dinsdag hadden we een patiënt, komt binnenlopen: ‘I am hungry, I am hungry. Aah I draw a tomato while I am hungry.’ Nou daar zat hij even te tekenen aan tafel. Terwijl wij met de andere mannen een balspel aan het doen waren. Even later is hij klaar met tekenen. Gaat hij op de grond liggen: ‘I am death, I am death.’ Haha een paar minuten ligt hij daar, staat hij op: ‘I was death but now I am back again.’Haha zo grappig die patiënten!

Vandaag hadden Anne en ik pauze en toen kwam er iemand aan lopen. Ik zag alleen een paar benen, ik zag hoge hakken (zo’n 5 cm) en ik zag dat die persoon een heel kort broekje aan had. Ik vond dat zo bizar. Hier kan dat niet, als je als vrouw zijnde een broek/rok/jurk aan hebt dat boven de knie eindigt wordt er over je gepraat. Net als je in Nederland een rokje aan hebt wat net onder je achterwerk(laat ik het netjes uitspreken) eindigt. Ik dacht echt: ‘Zo die durft!’ Keek ik naar het hoofd, was het gewoon een man. Een man op hakken met een super korte broek. Zo raar. En hij was echt gek. Hij was dus een out patiënt die zijn medicijnen kwam ophalen. Hij heeft nog een lovesong voor Anne en mij gezongen zodat we hem niet gingen vergeten. Haha zo maak je nog is wat mee!
Maar er gebeuren ook bizarre dingen. Als een patiënt agressief is, wordt hij gewoon met armen en benen vastgebonden aan het bed. Echt onmenselijk, dat weten de psychiaters ook wel, maar ze hebben ook niet de middelen en de kennis om het anders te doen. Ze hebben geen isoleercel, of een kamer waar ze hen naar toe kunnen doen om hen weer tot rust te laten komen.

Net als dat ik ook meemaakte wat ook zo bizar was. Na de patiënten overdracht om half acht, maken we altijd een ronde over de zaal, dan sta je bij elke patiënt stil en zegt de zuster die de afgelopen nacht dienst had, hoe het was gegaan. We kwamen de male ward op en daar zat een jongen op zijn bed, één arm in de boeien en de andere kant van de boeien zat vast aan het bed. Hij trok heel de tijd heel hard met zijn arm om los te komen. En hij had geluk of geluk, de boei schoot los van het bed. Alle verpleegsters (er lopen daar veel stagiaires) renden naar de gang, ik rende ook mee. Ik was toch wel benieuwd wat er ging gebeuren en ging weer naar binnen. Ondertussen waren er mensen bij de jongen die daar werkten, ook waren er relaties van de jongen. Ze pakten de jongen vast, timmerden er op los. Trokken hem weer naar het bed en sloegen de handboei weer aan het bed zodat de jongen weer vast. Ondertussen sloegen ze hem nog een paar keer. Ik was echt perplex. Ik wil dan wat doen, maar wat kan ik doen? Ik voel me zo machteloos dan. Ik durf dan bijna niet naar de jongen te kijken omdat ik het zo zielig vind. Die jongen is zo machteloos. Hij zit aan zijn bed getekend (en daar zullen ze vast wel redenen voor hebben) maar het is zo onmenselijk.

Ik maak zoveel mee hier! En omdat ik zoveel mee maak en elke ochtend stage loop gaat de tijd ook echt heel snel. Ik heb nauwelijks tijd over om gewoon te relaxen. Maar die tijd gun ik mezelf ook niet. Anne en ik zoeken toch altijd weer wat op om te doen.

En trouwens, ’s ochtends om half 7 op staan is zo erg nog niet. Als je hier om kwart over 7 op de fiets stapt is er al zoveel bedrijvigheid buiten, iedereen lijkt wakker te zijn, loopt op straat, gaat al naar school. Haha de eerste bezoektijden in het ziekenhuis is trouwens van 06:00 – 07:00, vroeg hé. Moet je in Nederland mee aankomen ;p, dan ligt ongeveer heel Nederland nog op één oor en hier is iedereen al lang op bed.

Nou ik ga stoppen, het is weer veel te lang geworden, maar ik maak hier ook zoveel mee, heb zoveel om te vertellen. Morgen ben ik jarig. Zo raar, het voelt hier helemaal niet alsof ik morgen jarig ben. Het is warm, mijn vriend is er niet, mijn familie is er niet. Maar ik ga het zeker vieren , skypen met mijn familie, vieren met mijn stagegenootjes/huisgenootjes. Volgens mij hebben ze van alles in de petto voor me, er werd al behoorlijk geheimzinnig gedaan, ik ben benieuwd. Enn, ik ga zo’n vieze taart hier eten, ik denk dat ze zoooooo zoet zijn!

Haha ik ben moe en begin te bazelen, gauw slapen, morgen om 06.00 weer het wekkertje.

Vrijdag 11 oktober.
Haha sorry dit wilde ik er toch nog bij typen.
Vandaag jarig, zo leuk. Ik voel me toch wel jarig ondanks dat ik hier ben het super warm is (zo’n 35 graden). Ze hebben het buiten helemaal voor me versiert. Ze hebben op de muur geschreven. Een stoel voor me versiert. Ik heb een taart van mijn lieve groepsgenoten gehad en een tegoedbon voor bijvoorbeeld rijden op een olifant. Haha de taart is hier trouwens echt grappig. Het is een cake met glazuur erover heen. Je denkt dat er slagroom op zit, maar het is echt één bonk suiker. Echt super zoet! Zelfs ik vond het zoet terwijl ik zo’n zoetekauw ben. Van Anne heb ik een super gave tas gekregen van chitengéstof. Die had ze laten maken bij de naaister op de markt. Super gaaf! Ben goed verwend. Straks nog met mijn familie skypen in Nederland. Het is wel raar hoor om hier jarig te zijn, maar ook weer super leuk!

Sorry mijn excuses, de blog is toch weer lang.

Nu stop ik echt, lieve groetjes uit het warme Zambia!