I'm not comming back

30 oktober 7:13

Hoe is het daar in Nederland? Het is hier echt heel warm. Als je fietst loopt binnen no-time het zweet van je gezicht af en heb je het zo ongelooflijk warm. De band van onze fiets is lek dus gaan we maar lopen. Er moet een nieuwe buitenband op maar Anne en ik hebben geen zin om daar geld aan uit te geven en stiekem vinden we het ook wel lekker om te lopen, daar krijg je het een stuk minder warm van. Maar als we bij het ziekenhuis aankomen vraagt iedereen waar onze fiets is. De man die de fietsen beheert van de mensen die hem bij het ziekenhuis stallen zei: jullie maken me dag niet goed als jullie lopend komen je moet op de fiets komen. Haha en in de stad waar je geld kan pinnen en waar we altijd boodschappen doen zeggen de taxichauffeurs. Meiden waar is jullie fiets? Jullie moeten op de fiets komen! Haha en dan zien ze ons en dan vragen ze: ‘taxi?’ Oh no you have a bicycle. Super grappig toch. Ze weten al helemaal wie we zijn. Dit komt denken we vooral doordat hier alleen maar mannen fietsen en wij zijn blank en vrouw, dus ja bijzonder ;p.

Het is al een tijdje geleden dat ik wat heb geschreven, er is onderhand ook al weer veel gebeurt. Afgelopen weekend ben ik van vrijdag tot en met maandag naar South Luangwa geweest (wild park). Dat was echt zo ongelooflijk vet! Ik zal proberen wat foto’s te uploaden, maar het internet is hier zo ontzettend traag! Dat duurt echt uren. Maar goed, vrijdag vertrokken we uiteraard een uur later (de mensen hier zijn altijd te laat, maar dat was gewoon zo hier. De Zambianen vinden dit ook heel normaal en vermaken zich tijdens het wachten wel met wat anders, ze zorgen gewoon dat ze bezig blijven en wat te doen hebben). We gingen met een jeep van de Diocese, we hadden een chauffeur Shower heet hij (geen grap;)). Haha dat was echt fantastisch, 4x4, dik scheuren, schakelen kon hij niet zo goed, of in ieder geval hij schakelde als een autocoureur. Dat was niet altijd even prettig, maar ik vond het wel geniaal. Komen we aan bij Croc Valley. Bleek dat onze chalet dubbel was geboekt, ook door een groep van acht personen. Raar dat het er precies acht waren, maar goed wij zijn niet van het personeel dus waarom zouden we er vragen om gaan stellen? We mochten echt in super luxe tenten. Twee waren bruidssuite tenten. Super luxe met airco, een super de luxe badkamer etc. Anne en ik zaten in een minder luxe tent, maar als nog met een douche, wc en een wastafeltje. We waren helemaal blij, we hebben staan springen in ons badkamertje.
De volgende ochtend werd ik wakker, ik keek naar buiten door het gaas en ik zag daar gewoon een olifant staan. Op nog geen twee meter afstand. Dat was zo ontzettend gaaf. Haha ik hoorde Jeroen (die zat samen met Eline in de tent naast ons) al schreeuwen: ‘Anne Nicolien, olifant. Anne Nicolien, olifant. Anne, Nicolien, olifant.’ Haha ik probeerde Anne wakker te maken maar die heeft altijd dopjes in. Anders kan ze niet slapen. Ik: ‘Anne olifant, Anne olifant.’ Kind hoorde natuurlijk niets. Ik mijn klamboe omhoog (zat natuurlijk helemaal ingestopt), haar wakker schudden: ‘Anne olifant.’ Anne heel rustig overeind (moest natuurlijk eerst wakker worden, en ik was helemaal hyper). Toen ze bij het besef kwam dat er een olifant voor onze tent stond, was ze ook zo uit bed en jumpte ze bij mij in bed. En ja hij stond er nog steeds. Wij naar buiten, foto’s maken, raceten naar de tent van Eline en Jeroen. Toen hoorden we de bewaker: ‘Get in your tent, it’s dangerous.’ We waren even helemaal vergeten dat je niet uit je tent mocht komen, dat het gevaarlijk was. Maar het was ook zo ontzettend gaaf!
We hebben die dag twee safari’s gedaan. Een ochtend en een avond safari. Ik heb olifanten, giraffes, leeuwen, nijlpaarden, luipaarden, impala’s (ik weet niet wat het Nederlandse woord is), krokodillen, apen, buffels, zeearend en heel veel mooie vogels gezien. Het was echt amazing! Van de big-5 hebben we alleen de neushoorn niet gezien maar die hadden ze niet in het park. Anne en ik zijn van plan om die in een ander park te spotten. Ik wil hem wel echt zien namelijk!
De nacht van zaterdag op zondag had ik echt beroerd geslapen, dit kwam door die verschrikkelijke apen die rond je tent zitten. Ze waren aan het krijsen en schreeuwen. Ze klommen op onze tent etc. etc. Hoorden we de volgende dag van de bewaker dat er een luipaard om onze tent had gelopen. Super vet!
De bewakers zijn er als het donker word. Je mag dan namelijk niet alleen naar je tent lopen omdat er olifanten kunnen lopen, deze gevaarlijk kunnen zijn. Je mag ook absoluut geen eten in je tent hebben want dan slopen de olifanten alles om aan het eten te komen. Het eten ligt bij de bar achter slot en grendel omdat anders de apen er mee vandoor gaan. Er was daar ook een heerlijk zwembad.
Het was echt fantastisch, heerlijk weer, super gave dieren die gewoon over het terrein kunnen lopen, apen om je heen, een koud drankje, een zwembad, super gave safari’s wat wil je nog meer?

Nu zijn we al weer een paar dagen terug en het voelt helemaal niet alsof ik daar ben geweest en al deze gave dieren heb gespot. Ik hoop niet dat dat ook zo is als ik weer in Nederland ben, dat je dan helemaal niet het gevoel hebt dat je in Afrika bent geweest.

Het leven van alledag gaat weer door. Gisteren zijn Anne en ik weer naar stage geweest op het General Hospital. Vanaf deze week lopen we er alleen nog de maandag en de donderdag stage. Het was echt te veel voor de patiënten om daar elke dag stage te lopen. We hadden er ook dagen tussen zitten dat we er de hele ochtend waren maar dat we maar tien minuten wat deden. Dat was echt zo frustrerend. Dit kwam doordat patiënten moe waren, niet meer met ons mee wilden omdat we de vorige dag en die dag daarvoor ook al therapie met ze hadden gedaan. Of als de ronde van de arts bezig is, dan moeten alle patiënten op de zaal blijven en kunnen wij niets met ze doen. Dan rest ons niets dan alleen maar wachten. We hebben in overleg met mister Mumba (hoofd van de psychiatrische afdeling) en met mister Mvula (contactpersoon van ons project) dit besloten. Anne en ik zijn er heel blij mee. Het is zo veel beter te overzien. We kunnen zo veel meer met de patiënten doen omdat we er niet elke dag zijn. Alleen weet ik niet zo goed of we zo het probleem van de ronde van de arts hier mee opgelost hebben. We hebben programma’s gemaakt voor de maandag en de donderdag. Die hangen we op aan de deur. Het lijkt erop dat de arts nu rekening houdt met onze pauze en daarin zijn ronde doet. Zo dat we niet zo heel veel moeten wachten. We hebben er nog steeds gekke patiënten tussen zitten. Gister hadden we een meisje. Die eindelijk is echt een psychiatrische aandoening heeft (niet leuk voor haar natuurlijk maar wel interessant voor ons). We vroegen of ze een rondje met ons wilde lopen. Dat wilde ze wel. Haar moeder: ‘ze is wel heel bang overal voor hoor.’ Maar ze wilde toch echt mee. We hadden nog geen 10 meter gelopen of ze zei: ‘Lets go back.’ Ze wilde echt niet meer. Zijn we terug bij haar moeder zegt ze: ‘Lets go walk.’ Heel bijzonder. Ze vertelde ook dat ze stemmen hoorde. Later gingen we nog een activiteit doen. Ze heeft twee minuten mee gedaan en daarna was ze al weer weg. Anne en ik zijn al blij met die twee minuten. Haar moeder vertelde dat ze normaal zo bang was dat ze niet eens op stond van haar stoel.
Dan hadden we nog een vrouw gisteren die de hele tijd aan het praten was. Ze zat met één arm vast aan het bed door middel van handboeien. Als ze wilde draaien, trok ze haar bed gewoon mee. Ze was echt non-stop aan het praten en schreeuwen, super druk. Ze mocht ook absoluut niet los.
Het gebeurd best vaak dat patiënten vast zitten, want anders lopen ze weg, of anders gaan ze helemaal door het lint. Maar het gebeurd ook vaak dat we ’s ochtends op de afdeling komen en dan vertelt de zuster dat er een paar zijn weggelopen. Die mensen gaan ze ook echt niet weer opzoeken of zo. Ach wat maakt het uit. Weg is weg.

Twee weken geleden op donderdag was het mental health day. Dat was alleen van de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. Het zou eigenlijk al de vrijdag ervoor zijn. Maar zulke dagen kunnen hier gewoon verzet worden. Anne en ik moesten die ochtend echt om half 8 aanwezig zijn. Dan zouden we shirtjes krijgen en met de bus naar de shoprite (supermarkt, ongeveer 20 minuten lopen van het hospital) gaan. Anne en ik hadden onze fotocamera bij ons en dat hadden de stagiaires van de psychiatrische afdeling snel door. Ze wilden de hele tijd met ons op de foto. Ik heb een uur lang alleen maar moeten glimlachen voor de foto. En ze zijn hier echt hele ijdeltuiten! Ze trekken allemaal hoofden zoals zij denken dat fotomodellen ook doen. Maar goed veel beters hadden Anne en ik ook niet te doen. We moesten toch wachten op het vervoer. Het duurde serieus twee uur voordat we met de bus konden, terwijl je dat stuk ook makkelijk kunnen lopen. Komen we bij de Shoprite aan, vertrekt de bus weer. En iedereen gaat langs de kant van de weg zitten. Wij: ‘Wachten we nu ook nog ergens op?’ Zij keken ons aan: ‘ja op de band.’ En we hebben serieus langs de kant van de weg nog een uur moeten wachten totdat de band (fanfare) er eindelijk was. Ondertussen heb ik maar mooi heel veel foto’s gemaakt van zwaarbeladen fietsen omdat papa die heel graag wilde hebben. Heb ik mijn tijd toch nog een beetje nuttig besteed. Anne en ik vroegen aan één van de studentes wat zij er van vonden, al dat wachten hier altijd. Als je om 8 uur afspreekt kan je er van op aan dat ze er echt pas een half uur later zijn. En dan is een half uur nog snel! Maar goed, dat was hier gewoon zo. Zambianen zoeken dan ook gewoon altijd wel wat te doen als ze moeten wachten. Dan maken ze zichzelf wel nuttig met wat anders. Het is nu eenmaal zo, er verandering in brengen gebeurd echt niet!
Uiteindelijk was de fanfare er. Er liep ook een psychiatrische patiënt mee. We moesten allemaal in rijen van drie. De fanfare ging voorop. Het was wel echt grappig. We liepen gewoon over de grote weg. Alle auto’s achter ons moesten maar wachten en langzaam rijden. Iedereen keek naar de fanfare. We liepen terug naar het ziekenhuis, daar waren allemaal toespraken. Een soort traditionele dans (de mannen dansen hier dan altijd en ze schudden dan met hun heupen, heel bizar zo soepel). De guest of honour opende de dansvloer voor de medewerkers dan gingen ze even tien minuten dansen. Anne en ik moesten ook mee dansen. Nou van je levensdagen nooit niet! Die mensen zijn zo soepel, wij zulke harken! Dan had je nog wat toespraken en dat was het programma van de mental health day.

Vorige week donderdag was het independance day. Dan doet heel Zambia dus helemaal niets, niemand werkt, alleen de mensen in het ziekenhuis die moeten natuurlijk. Wij gingen met brother Simon naar het stadion. We hadden een goede plek. We vielen als acht blanken natuurlijk lekker op tussen alle zwartjes. Het stadion liep langzaam vol. Op een gegeven moment komen er allemaal mooie auto’s aanrijden (voor Afrikaanse begrippen mooi). Kwamen allemaal belangrijke mensen aan, bewakers en polities erom heen. Op een gegeven moment komt er echt een hele optocht aan gemarcheerd. Zij gaan allemaal op het voetbalveld zitten. Dan gaan er allemaal groepen optreden. Weer allemaal dansen en zingen. Dat hoort hier echt bij de cultuur. Veel dansen en zingen. Een paar toespraken van belangrijke mensen, wee dansen en zingen door verschillende groepen. Soms kwamen ministers van hun zitplaatsen af en gingen meedansen. Dan is het wel echt het dansen van hier. Beetje stampen met de voeten en schudden met de kont. Beetje meedeinen op de muziek en een beetje zingen. Toen was het programma afgelopen. Er kwamen van alle kanten kinderen aan. Het zag letterlijk en figuurlijk zwart van de jongeren. We gingen met brother Simon terug naar onze auto. We moesten door de poort van het stadion heen. Het was zo druk! Ik werd naar voren geduwd. Ik liep bijna een kindje om ver. Ik voelde allemaal zwarte handjes in mijn zakken om te kijken of daar nog iets moois in zat. Gelukkig had ik er niets inzitten. Anne hielp een kindje omhoog die was omgelopen en toen werd ze bijna zelf ook nog omgelopen. Het was echt niet normaal en het voelde ook niet veilig meer. Maar het was wel heel leuk om zo’n dag mee te maken.

Anne en ik worden hopelijk zo opgehaald door mensen van de YMCA. Laatst kwamen we terug van stage en er stond een witte landcruiser voor onze deur. Wij zeiden al tegen elkaar: ‘wie zouden dat zijn?’ Bleek dus dat het twee mannen waren die voor ons kwamen. Of we met hen wilden werken! Nou dat hoefden ze echt geen twee keer te vragen en over het antwoord hoefden we echt niet na te denken! Ja natuurlijk! Ze werken met kinderen, jongeren en ouderen met beperkingen. De dag dat ze kwamen is nu al twee weken geleden. Elke keer spraken we weer af, belden we ze weer voor een afsrpaak, maar elke keer kwam er weer wat tussen, of kwamen ze niet opdagen. En nu kwamen ze gisteren echt bij ons om een afspraak te maken voor vandaag. We gaan twee dagen met ze werken, waarschijnlijk de woensdag en de vrijdag en af en toe de zaterdag omdat dan de kinderen en jongeren geen school hebben. Ze komen ons die dagen ophalen van ons huis en dan gaan we met ze mee om activiteiten met de doelgroep te doen, hen bewegingsagogie geven. Ik ben zo benieuwd hoe het gaat worden! Vandaag gaan we kennismaken. Ik heb er echt super veel zin in! Ik ben heel benieuwd!

Nou dat was het wel weer voor deze keer! Ik ga me klaarmaken en proberen vanmiddag de blog te uploaden met hopelijk wat foto’s!

Lieve groetjes en tot de volgende keer!