Eerste week..

Na een lange lange reis (en mijn paspoort verlies, er kwam in een keer een stewardess aan, ze keek vet chagrijnig en zegt: Nicolien Lenie Johanna Haase? Steekt ze het paspoort uit.. Ik: ‘Oeps!’ Lekker stom natuurlijk! Ik heb mijn paspoort waarschijnlijk op het toilet laten liggen ;p. Nu word ik er of course de hele tijd mee geplaagd).
De reis duurde echt, echt te lang! We zijn bij elkaar dik 24 uur aan het reizen geweest voordat we bij de plaats van bestemming waren.
Op Lilongwe (Malawi) landen ongeveer 3 vliegtuigen tegelijk. Al die mensen moeten door de douane, dat betekent vingerafdrukken scannen, foto maken van iedereen. En er waren 3 balies open. Wij natuurlijk stonden wij achteraan in de rij. Zo leuk! Enorme lange vlucht achter de rug, blij dat je landt, gebeurt er dit. Anne en ik hadden onze matjes bij ons, en daar zijn we maar opgaan zitten. Op een gegeven moment deed een douaneman er nog eentje open. Ik ging er naar toe en hij vroeg: ‘How are you? I am fine a bit tired. And you?’ Haha hij zei: ik zag jullie zitten en ik dacht ik doe voor jullie maar een extra balie open. Schattig hé?
De reis van het vliegveld naar hier was ook een belevenis. Het is eigenlijk één lange rechte weg. Overal zie je mensen. Overal staan huisjes, overal zijn kinderen. En echt hilarisch, op de fiets vervoeren ze echt alles. Je kunt het zo gek niet bedenken of het kan gewoon achterop, je varken bijvoorbeeld en je kippen (allebei tegelijk), stapels hoog spul wat denk ik van het land komt etc.
En dan kom je bij je verblijfplaats voor vier maanden aan.., kaal, gebruikt, ongezellig, zo anders dan op de foto. Ik dacht echt: ‘ok, ik wil naar huis.’ Douches met alleen maar koud water. Als je heet water wil moet je het eerst koken. De wc’s: één geen deksel, als je bij de tweede door trekt wordt de hele wc vloer vies, geen sloten op de wc. Alles is vies. Brr! Kamperen is nog veel en veel beter!
We verdeelden de kamers, ik lig met 3 andere meiden. Ik heb van mijn plekje mijn eigen plekje gemaakt. Mijn foto’s op de kast geplakt, zo heerlijk om naar al die vertrouwde en geliefde gezichten te kijken.
Vanochtend werden we wakker en alles ziet er dan veel rooskleuriger uit. Zo veel beter. Ja ik ben gewoon in Afrika, ik ga hier gewoon vier maanden wonen. Zo vet! Het is hier zo ander leven. Onze buurvrouw bijvoorbeeld, zit gewoon heel de dag te zitten met haar kinderen, haar man is aan het werken. Ze hebben geen geld om hun drie kinderen naar school te doen. Ze wonen in een huisje wat niet groter is dan tien vierkante meter. Zo sneu. Moet je bedenken dat je gewoon de hele dag zit, zit en nog is zit, meer doe je niet, zo bizar! Verder hebben we talk time en een simkaartje gekocht. Zo kunnen we goedkoop smsen naar Nederland (0,25 kwacha cent, dat is zo’n 0,04 euro). Daarna hebben we chitenka’s gekocht (sorry ik heb geen idee hoe je dat schrijft), dat is gewoon een doek die ze hier om doen als rok, die kun je gewoon omslaan. Dat is netjes hier. Arme mensen gebruiken hem bijvoorbeeld ook als deken of omslagdoek. Verder hadden we de officiële opening van onze projecten, met paters en sisters van het bisdom waar we bij stage lopen. Het duurde gewoon twee uur, het was best interessant, maar op een gegeven moment kan ik er mijn aandacht echt niet meer bijhouden. Het is zo vermoeiend dat Afrikaans Engels!
Vanavond was het trouwens al weer raak hoor, we waren aan het eten om ongeveer half 7 (het was al donker, het wordt hier om 6 uur donker en het is ook echt binnen een kwartier volkomen donker), en in een keer, pats stroom uitval. Gelukkig heeft Anne een hele fijne campinglamp en hadden we daar goed licht van. Allemaal kaarsjes aan, ’t was eigenlijk juist wel gezellig. Na douchen, naar de wc gaan, overal heb je een zaklamp bij nodig als het licht uitvalt. Na dik anderhalf uur floepte het licht weer aan. Vanavond hebben we heel gezellig spelletjes gedaan, dan begin je je ook meer thuis te voelen. Het was echt gezellig!
Ik begin al een beetje te wennen, koud douchen is best wel lekker, water koken is zo erg nog niet, dat de spullen, het huis er gebruikt uit zien dat er dingen kapot zijn, ach daar kijk je maar langs heen. Je hebt het al zoveel beter als de meeste andere mensen hier in Zambia.

Zaterdagochtend
Er is alweer van alles gebeurd. Donderdagochtend hadden we een rondleiding door de Diocese, al de offices gezien. Het was best wel interessant wat daar allemaal gebeurd en wat ze doen voor al die mensen hierzo.
’s Middags gingen we in de pick-up van brother Simon en gingen we een rondreis maken door Chipata. Super leuk, hij liet ons allemaal plekjes zien, we gingen naar de markt etc. Toen we thuis waren zijn Anne en ik op een echte Afrikaanse fiets boodschappen wezen doen bij de Shoprite. Dat is echt hilarisch: Azungu, Azungu schreeuwen de zwarte mensen (negers is hier een scheldwoord). Duimen worden opgestoken, vrouwen die beginnen te klappen. Ze vonden het zo stoer dat we op de fiets waren en boodschappen gingen doen met onze backpacks.
Gisteren zijn we weer met de pick-up weggeweest, wij zitten dan met zijn achteren in de laadbak, super hilarisch is dat. We gingen naar Magwera, dat is een dove en blinde school. De weg er naar toe is een zandpad, hobbelig, vol met gaten. Als het regentijd is kan je er ook echt niet komen. Brother Simon scheurt over de weg en denkt soms niet aan onze arme achterwerken ;p. Onderweg stopten we bij een plaggendorpje. Zo bizar hoe die mensen daar nog leven. Maar ze zijn ondanks de armoede en honger op hun manier gelukkig. Ze weten gewoon niet beter.
Zo hebben we al best wat gezien van het leven hier, ik begin te wennen, ik laat alles maar op me af komen en ik geniet!

Maandag beginnen Anne en ik als het goed is op onze stage bij Cheshire Home (zo gaaf is het daar, er loopt bijvoorbeeld een jongen met één been op krukken, en die vliegt echt over het terrein. Zo zijn er nog veel meer voorbeelden). Als het goed is weten de sisters daar wat wij nog meer kunnen doen voor projecten, en anders moeten we sister Emelda (van Social Work) of mister Mafula nog maar is aanspreken. We gaan het allemaal zien!

Ik las nog een mooi stukje in het boek ‘Soms in Afrika’. (Bedankt a.s. schoonmoeder ):
Soms kom ik in Afrika. Soms houd ik van het continent, de mensen, de sfeer. Soms denk ik het ineens te begrijpen en dan weer helemaal niet. Soms is het grappig, vaak tragisch. ‘Soms’ is het sleutelwoord voor mijn reizen daar. Alles is er vaak soms. Soms is er stroom, water of benzine. De bus, trein en het vliegtuig vertrekken er soms. Twaalf uur is soms twaalf uur, maar soms ook drie uur of de volgende dag. Dat hangt er maar van af. In Afrika is heel veel soms, maar er is ook een ‘altijd’. Altijd zijn de dingen er relatief. En zo wordt altijd toch weer soms. Er is geen ontkomen aan…soms.

Fijn weekend allemaal en lieve groetjes uit Zambia!